اولین مسابقه

بردیای کوچکم
روزهایی را بخاطر می آورم که پاهایت تنها باندازه یک انگشت من بود. اولین بار که کفش به پایت کردیم را بخاطر دارم که چه اندازه احساس ناراحتی می کردی و فریاد می زدی و روی زمین به خودت می پیچیدی تا بتوانی کفش را از پاهایت جدا کنی. بخاطر می آورم که چه اندازه راه رفتن برایت دشوار بود و چه اندازه قدم هایت سست... تو بزرگ شدی... کفش پوشیدی... پاهایت زمین را لمس کردند... و حالا پیش چشمانم می دوی، می دوی و می دوی... می دانم در تماشای دویدنت تا چشم بر هم بزنم مرد بزرگی خواهی شد... این اولین تلاش تو برای پیروزی بود و من شاهد تلاش و شادی تو... من به تمامِ تو افتخار می کنم و در تمام دویدن هایت در این زندگی کنار تو خواهم بود...